از چه زمانی سر بریدن کشته های جنگ مرسوم شد؟

از چه زمانی سر بریدن کشته های جنگ مرسوم شد؟

بریدن سر مقتولین جنگی از دیر باز در بین حکومتها رواج داشته است. این رسم درباره کسانی به کار می رفت که دشمن حکومت بودند و علیه حاکمیت قیام و یا شورشی نموده بودند. در این حال فرمانروا دستور می داد که او را بکشند و سرش را بیاورند.

آوردن سر قیام کننده و یا شورشی در واقع باور فرمانروا به دستوری بود که صادر نموده بود. در غیر ا ین صورت فرمانروا باور نمی کرد که فرد مخالف به قتل رسیده است. اما وقتی سر او را می آوردند دیگر یقین حاصل می شد. این کار در بین حکومتهای روم بیشتر رواج داشت.

و به نظر می آید از آنجا بود که معاویه  حاکم شام بود به عنوان نخستین حاکم اسلامی در دوران حکمرانی اش دست به چنین کاری زد.

نخستین بار در اسلام سر ابوجهل در جنگ بدر بریده شد و سرش را عبدالله بن مسعود نزد پیامبر آورد. البته پیامبر دستور بریدن سر را نداده بودند بلکه فرمودند کسی برود و از ابو جهل خبر بیاورد. که عبدالله بن مسعود رفت و ابوجهل را در حالی که آخرین نفس هایش را می کشید یافت. او را کشان کشان می آورد که خسته شد. سپس سر ابوجهل را برید و سر را به همراه وسایل  ابوجهل نزد پیامبر آورد. ابوجهل کافر و مرتد و همان فرعون امت بود. و والبته خودش و سربریده اش را در چاه انداخته و دفن کردند.

اما نخستین مسلمانی که سرش بریده شد و سرش را در شهرها گرداندند عمرو بن حمق خزائی صحابی پیامبر بود که معاویه سرش را برید و دستور داد در شهرها بگردانند. این کار حتی با مخالفت و ناراحتی جناب عایشه همراه شد.

ناگفته نماند برای رساندن سر بریده شده به حاکم، گوش ها را می بریدند ،گوشتهای داخل گردن را خالی می کردند، و روغن داغ می ریختند تا عفونت نکرده و بو نگیرد. سپس در کیسه های مخصوصی با یخ حمل می کردند و به فرمانروا می رساندند.